* یک نامه

متن زیر برام از طرف یکی از خواننده های خوب این وبلاگ ایمیل شده و بنا به درخواست خودش این متنو توی این وبلاگ میذارم
قصه زندگی هر کدوم از ما یک داستان کوتاهه ، گاه شیرین و گاه غمبار
قضاوت دیگه ای نمی کنم :

 دختر گلم ؛

 الان که دارم این نامه را برات مینویسم 24 سالمه و مطمئن نیستم از اینکه در آینده دختری داشته باشم.
 نمیدونم پدرت چه کسی خواهد بود و تو کی به دنیا خواهی آمد اما این و بدون که همیشه خیلی دوست داشتم یه دختر داشته باشم. میدونی دخترم، به نظر من قشنگترین لذت دنیا اینه که یه دختر داشته باشی و توی چشماش نگاه کنی.

تو دوره زمونه ما دیگه کم کم داره واسه ازدواج من دیر میشه و زودتر باید یه فکری بکنم.
 این نامه رو الان برات مینویسم، چون میخوام بدونی قبل از اینکه بدونم پدر تو، یعنی همسرم کیه و به اون تعهدی داشته باشم این اتفاقات برام افتاده. الان که دارم این نامه رومینویسم، میخوام بدونی که اگه هیچ وقت نتونستم عاشق پدرت باشم واسه چی بوده؟ و سرزنشم نکنی و فکر نکنی مادری بودم که بوالهوس بود.

دخترم تصمیم دارم روزی که 18 سالت شد در مورد عشق برات صحبت کنم.
 بیشتر و واضح تر.
 مامان تو الان عاشقه. شاید هم بیشتر از یه عاشق. دلش در گرو کسیه که تمام دنیای اون و به خودش اختصاص داده. دارم این رو برات مینویسم چون فکر نمیکنم هیچوقت دیگه بتونم کسی رو اینطوری دوست داشته باشم.
 اون اونقدر برام عزیزه که حتی با تصورش هم آروم میگیرم.
هیچوقت نتونستم به جز اون به کس دیگه ای فکر کنم.

من از زیبایی بی بهره نیستم و نه تنها در این مورد بلکه از لحاظ موقعیت اجتماعی ، کاری و روابط هم در سطح خیلی خوبی قرار دارم. به خاطر همه اینها افراد زیادی دور و برم هستند که میخوان شریک زندگیم باشند. نمیدونم کدوم یکی رو انتخاب میکنم. نسبت به همه شون بی تفاوت هستم. کس دیگه ای تو قلبمه که جایی برای هیچ کس دیگه باقی نمی مونه. فقط خدا میدونه چقدر دوسش دارم و برام عزیزه.

دختر نازنینم.
 الان سه سال که همدیگر رو میشناسیم. و توی این سه سال هر روز بیشتر از روز قبل به هم علاقه مند شدیم. تو این دوره میگن از لحاظ روانشناسی کسانی که همدیگر رو دوست دارن باید 6 ماه تا 1 سال صبر کنند. اونوقت میتونن واقعیت ها رو ببیند و تصمیم بگیرند. با وجود گذشت سه سال الان دیگه مطمئنم اون کسیه که میتونه خوشبختم کنه.

بارها سعی کردیم از هم جدا بشیم، اما نشد.
 وقتی بزرگ شدی و یک مرد به خاطر تو و عشق تو گریه کرد پی میبری که چقدر عزیزی و صد البته که احساس خیلی قشنگیه. وقتی روبروت بشینه و هر دو بدونین که نمیتونین با هم باشین، اجازه نمیدن و فقط آروم بدون هیچ حرفی توی چشمای گریون همدیگه نگاه کنید،  می فهمی عظمت عشق چقدره.

 عشق های آنچنانی حتی الان ، تو این زمونه وجود نداره و اکثرن دنبال یک نفر هستند که از تنهایی دربیان، یا ارضا بشن. اما وقتی کسی رو پیدا کردی که تو رو به خاطر بودنت، با تمام خوبیها و بدیهات و برای کامل شدن زندگیش بخواد عشق واقعی رو پیدا کردی. وقتی کسی به خاطر راحتی تو از خواسته های خودش میگذره،
وقتی که دیگه برای هیچ کدوم از شما "من" باقی نمیمونه و فقط "او" میشه میفهمی که چقدر با شکوهه.

 سعی کردم دل بکنم، اما نشد. حتی کسانی دور و برم بودند که خیلی موقعیت های بهتری از اون داشتن، هم از لحاظ مالی، تحصیلی و موقعیت اجتماعی ، همه هم دوستم داشتند اما نشد. چون میدونستم هیچکی نمیتونه اونطور دوستم داشته باشه، و به خاطر من از خودش بگذره . من هم هرگز نمیتونم  عاشقشون باشم و خودم رو تو زندگی ندیده بگیرم.

بعضی وقتها احساس میکنم این آدمهای دور و برم من رو میخوان برای تکمیل کردن کلکسیون بهترینهاشون. میخوان همه چی با هم جور باشه، دوسم دارن نه به خاطر خودم، نه اونطور که اون من و میخواد، نمیدونم شاید هم اشتباه میکنم، اما واقعا دوست ندارم اینقدر من رو متهم به بی مهری و بی احساسی بکنند. چه میدونن تو دل من چی میگذره. چطور بگم جای دیگه ای گیرم.

دختر خوشگلم،
 با بابات ازدواج میکنم، چون مطمئنم آدم خوبی خواهد بود. چون به دلیل شرایط باید ازدواج کنم. سعی هم میکنم همسر خوبی باشم، اما نه یه همسر عاشق.

منو ببخش، اما بدون تقصیر من نیست.

من نتونستم به خاطر یه اختلاف مذهبی با کسی که دوسش داشتم،باشم، نگو چرا نجنگیدی، که خیلی جنگیدیم. اما نشد. خانواده هامون راضی نمیشدن. وقتی خودت با پدربزرگ ، مادربزرگ صحبت کردی میفهمی. من و اون طوری بزرگ شدیم که باید به اصول احترام میگذاشتیم.

یک سری ازرش های خانوادگی داریم، که نمیشه به خاطر خیلی مسایل ازش گذشت. تلاش کردیم، اما نشد. نذاشتن.

 میگن دکتر شریعتی گفته:
دنیای عجیبی است. کسی را که دوست میداری، تو را دوست نمیدارد.
کسی که تو را دوست دارد، دوستش نمیداری، و هرگاه هر دو همدیگر را دوست داشتید، به هم نمیرسید.

این قانونه زندگیه.

....