امروز  

تمام مدت در این فکر بودم٬  

که در چهل سالگی 

یاد کدام عشق لعنتی خواهم افتاد ..

حسرت آه های کشیده نشده ..

ناگهان بر می گردم و می گویم: 

- هیچ می دونی من کیم؟ من .. من ..  

حرفم را می خورم؛

 من

در سکوتی گزنده راهم را می کشم و می روم 

او 

هنوز مبهوت نگاهم می کند. 

تصمیم گرفته ام که دیگر هیچکس نباشم..

امروز با محکی استثنایی٬ سنگی دلم را باز آزمودم؛ 

به خدا که مرحبا دارد !