آی لعنتی ها ...

« با شما هستم! شما عوضی ها که عینهو کرم تو هم می لولید و هی از خودتون کثافت تولید می کنید ...شما که همه تون؛ از وزیر و وکیل گرفته تا پروفسور و دزد و سپور؛ از کله سحر تا بوق سگ مثل زالو افتادین به جون هم و واسه یه لقمه نون کوفتی پشت سر هم دخل همدیگرو می آرید و تند تند مستطیل های بهشت زهرا رو پر می کنید!زرتی عاشق هم می شید؛عروسی می کنید؛بچه پس می اندازید و بعد زرتی حالتون از هم بهم می خوره و طلاق می گیرید و فارغ می شید! و باز یکی دیگه! همه اش طمع؛ حرص؛ طمع! کافیه یه نیم نگاه به دور و برتون بیاندازید تا ببینید بوی گندتون همه جا رو برداشته؛ بس که مثل زالو خون همدیگرو می مکید و هر روز خدا خودتون رو پاره می کنید بلکه به ملک و دارائی تون دو زار اضافه کنید و چار تا صفر حساب بانکی تون بشه پنج تا و هی واسه این دنیا امانت داری کنید ... د آخه لامصبا؛ هفتاد سال.. نه! بگو  هشتاد سال...اصلا بگو هفتصد سال!آخرش چی؟ بلاخره هر کدومتون با یکی از این اسامی شیک سکته و سرطان و تصادف ...زحمت رو کم می کنید و انگار که نه انگار که یه موقعی بودید ... یعنی خیلی که زحمت بکشید و خبر مرگتون به خودتون برسید و جون بکنید؛زندگی نکبتی تون از دو رقم بیشتر تجاوز نمی کنه...  بس کنید ..دنیا رو لجن برداشت ... آهای .. با شمام... می شنفید صدامو آشغال ها؟....تا هستید بس کنید... »

«پنجره با شدت بسته شد و زن  ولو شد روی کاناپه . با دست هاش صورتش رو پوشاند و نفس عمیقی کشید .انگار کمی سبک شده بود ...»

 توت فرنگی اومد ...