متنفرم ازت ٬ اما ...

از راه که میرسم، میام میشینم رو به روت، سعى میکنم تو چشمات نگاه نکنم، سرمو میاندازم پایین و خیره میشم به فنجون چایى که بخارش، صورتمو گرم میکنه.
بعد، همه خستگیمو، همه احساس اسارتمو، همه نفرتمو از تو که اینقدر فضا رو از خودت پر میکنى که حتى جایى واسه بودن من باقى نمیمونه، همه دلزدگیمو، همه میل به فرارمو از توى قلبم جمع میکنم و میارم تو چشمام، دلم میخواد توى چشمام همه اینا رو ببینى، دلم میخواد تا نگات به چشمام میفته بگى: باشه، همه چیزو تموم میکنیم، برو، برو، برو...
اما تا سرمو بالا میگیرم، میگى: ببینم، تا حالا بهت گفتم وقتى چونه ت اینجورى از بغض میلرزه و چشمات پر اشک میشه، چقدر دوست داشتنى میشى؟!



نوشته الهام که اومده تا بمونه ...