نفس ..

پله های لعنتی ..
تمومی ندارن ..
دقیقا بیست و چهار تا ..
اینو از بار اولی که ازشون با شور و شوق تموم بالا رفتم یادمه ..
گرچه اون مو قع پله ها لعنتی نبودن ..

از پله های ناتموم دفترخانه پایین میام ..
هیچوقت فکر نمی کردم آخرش اینجوری باشه ..
وارد خیابون که میشم نمی دونم باید چیکار کرد ..
به تنهایی پایین اومدن عادت نکردم هنوز ..
بیاد روز اولی که با هم از این پله ها بالا رفتیم نفس راحتی می کشم ..

لعنتی ..
از امروز بی من بودن و تجربه کن ..



به قلم  فریاد خاموش  که هنوزم بدون تو نفس می کشه ..